என்று என்னையே நான் கேட்டிருக்கிறேன். எத்தனை இரவு பகல்கள் இதே கேள்வியால் கழிந்து இருக்கின்றன. அதன் எண்ணிக்கைகளும் கணக்கில் வராது. புத்தி அதற்கு பதில் கொடுத்தது. ஏற்கனவே கேட்ட பதில். மனத்திலே ஊடாடும் பதில்கள். அந்த பதில்கள் எலலாம் இரவலானது. உயிரற்றது. அதைக் கொண்டு திருப்தி ஏற்பட வாய்ப்பே இல்லை. அவை மேல் மட்டத்திலேயே எதிரொலித்துத் திரும்பி விட்டன. ஆந்தராத்மாவை அவை தொடவே இல்லை. அடி ஆழ் மட்டத்திலே அதன் ஓசை எட்டவே இல்லை. விடைகளோ நிறைந்திருக்கின்றன. ஆனால் எவையும் சரியான விடைகளே அல்ல. அவற்றை நான் தீண்டுவதே இல்லை. உண்மையான விடை எங்குள்ளதோ அங்கே அவற்றின் பிரவேசமே ஏற்படவில்லை.
உடனே எனக்குப் புலப்பட்டது கேள்வி எங்கோ கேந்திரத்தில் உள்ளது. விடைகளோ மேல்மட்டத்தில் உள்ளன. கேள்வி நம்முடையது. பதில்களோ அந்நியருடையது. கேள்வி உள்ளிருந்து எழுந்தது. அதன் விடையோ வெளியிலிருந்து பொழிகிறது.
இந்த ஞானமே புரட்சிகரமாக் காட்சி அளித்தது.
ஒரு பாதை வெளிப்படுத்தப்பட்டு(Revealed) விட்டது.
புத்தியின் பதில்கள் பயனற்று விட்டன. அதன் கருத்துக்கும் அதற்கும் தொடர்பே இன்றிப் போய்விட்டது. ஒரு கற்பனை கலைக்கப்பட்டுவிட்டது. எத்தனையோ தடைகளைக் கடந்தது போல உணர்வு ஏற்பட்டது.
அடைக்கப்பட்டிருந்த கதவு திடீரெனத் திறந்து விட்டதைப் போல, இருட்டிலே எதிர்பாராத விதமாக ஒளிவெள்ளம் சூழ்ந்து கொண்டதைப் போல உணர்வு மேலிட்டது. புத்தி விடை அளித்தது. அதுதான் தவறே. பேச்சுக்காக பதில்கள் என்ற சொல்லப்படும் பதில்களின் காரணத்தால் உண்மையான பதில்கள் மேலுக்கு வராமல் முடங்கி விட்டன. ஏதோ ஒரு சத்தியம் மேல் நோக்கி வர துடித்துக் கொண்டிருந்தது. உள்ளத்தின் ஆழத்திலிருந்து ஏதோ ஒரு விதை பூமியைப் பிளந்து கொண்டு பிரகாசத்தின் தரிசனத்திற்காக வழி தேடிக் கொண்டிருந்தது. புத்தி தடைக்கல்லாக நின்றிருந்தது.
இது புலப்பட்டதும் பதில் மறையத் துவங்கியது. வெளியிலிருந்து கிடைத்த ஞானம் புகையாகி வெளியேறத் துவங்கியது. கேள்வி இப்போது மிகவும் ஆழந்து விட்டது. நான் ஒன்றும் செய்யவில்லை. பார்த்துக் கொண்டு இருந்தேன். வெறுமே பார்த்துக் கொண்டே இருந்தேன். ஏதோ ஒரு புதிய விஷயம் உருவாகிக்கொண்டிருந்தது. நான் மௌனமாய் இருந்தேன். செய்வதற்கோ ஒன்றுமில்லை. நான் வெறும் பார்வையாளனாக இருந்தேன். மேல்மட்டத்தின் எதிர்வினை அகன்று கொண்டே சென்றன. ஒன்றுமே இல்லாமல் ஆகிவிட்டன. கேந்திரம் இப்போது முழு ஆற்றலுடன் எதிரொலிக்கத் தொடங்கியது.
'நான் யார்?' – என்கிற ஒரே கூக்குரலில் என்னுடைய பூரா உயிர் உடல் எல்லாம் துடித்தது.
எத்தகையதொரு புயல் அது? அதில் ஒவ்வொரு மூச்சும் நடுக்கம் கண்டுவிட்டது.
'நான் யார்?' என்கிற கேள்வி அம்பைப் போல எல்லாவற்றையும் சீறிக் கொண்டு உள்ளே துளைத்துக் கொண்டிருந்தது.
உணர்ந்து பார்க்கிறேன். எத்தனைத் தீவிரமான தாகம் அது? உயிர் முழுவதுமே அந்த தாகத்தால் நிரம்பி விட்டிருந்தது. எல்லாமே எரிந்து கொண்டிருந்தது. ஒருவித அக்னி, தீச்சுவாலையைப் போல அகத்திலே கேள்வி எழுப்பிக்கொண்டிருந்தது... 'நான் யார்?'
ஆச்சரியம் என்னவென்றால் புத்தி இப்போது மௌனமாக இருந்தது. நிரந்தரமாக பிரவாகித்துக் கொண்டிருக்கும் எண்ணங்கள் அங்கே இல்லை. மேல்மட்டம் ஏன் நிதானமாக நிசப்தமாக உள்ளது. என்ன ஆனது அதற்கு? எவ்வித கற்பனையும் இல்லாமல் இருக்கின்றதே!
நான் இருந்தேன், என் கேள்வி இருந்தது. இல்லை, இல்லை, நானே கேள்வியாக இருந்தேன்.
பிறகு அது வெடித்து விட்டது. ஒரே கணத்தில் எல்லாமே தெளிவாகி விட்டது. கேள்வி எழுந்து விட்டது. ஏதோ ஓர் அறிமுகமில்லாத விதிமுறையிலிருந்து சமாதானம் வந்துவிட்டது.
சத்தியம் செயல்பாட்டினால் கிடைப்பது இல்லை. அது உள்ளத்தில் உதிக்கிறது.
அதனைக் கொண்டு வரவேண்டிய அவசியம் இல்லை. அது தானாக வருகிறது.
சமாதானம் என்பது வார்த்தைகள் அல்ல, சூன்யமே சமாதானம். விடையின்றி இருப்பதுவே உண்மையான விடையாகும்.
நேற்று ஒருவர் கேட்டிருந்தார் : தினமும் எங்காவது ஒருவர் கேட்டுக்கொண்டே தானிருக்கிறார்- அதற்கு விடை என்ன?
நான் கூறுகிறேன்: 'அதனை நான் வெளியிட்டு விட்டால் அது அர்த்தமற்றுப் போய் விடும்.' அதற்கு அர்த்தம் அதனை நீங்களாகவே அடைவதிலுள்ளது.
-ஓஷோ—
உடனே எனக்குப் புலப்பட்டது கேள்வி எங்கோ கேந்திரத்தில் உள்ளது. விடைகளோ மேல்மட்டத்தில் உள்ளன. கேள்வி நம்முடையது. பதில்களோ அந்நியருடையது. கேள்வி உள்ளிருந்து எழுந்தது. அதன் விடையோ வெளியிலிருந்து பொழிகிறது.
இந்த ஞானமே புரட்சிகரமாக் காட்சி அளித்தது.
ஒரு பாதை வெளிப்படுத்தப்பட்டு(Revealed) விட்டது.
புத்தியின் பதில்கள் பயனற்று விட்டன. அதன் கருத்துக்கும் அதற்கும் தொடர்பே இன்றிப் போய்விட்டது. ஒரு கற்பனை கலைக்கப்பட்டுவிட்டது. எத்தனையோ தடைகளைக் கடந்தது போல உணர்வு ஏற்பட்டது.
அடைக்கப்பட்டிருந்த கதவு திடீரெனத் திறந்து விட்டதைப் போல, இருட்டிலே எதிர்பாராத விதமாக ஒளிவெள்ளம் சூழ்ந்து கொண்டதைப் போல உணர்வு மேலிட்டது. புத்தி விடை அளித்தது. அதுதான் தவறே. பேச்சுக்காக பதில்கள் என்ற சொல்லப்படும் பதில்களின் காரணத்தால் உண்மையான பதில்கள் மேலுக்கு வராமல் முடங்கி விட்டன. ஏதோ ஒரு சத்தியம் மேல் நோக்கி வர துடித்துக் கொண்டிருந்தது. உள்ளத்தின் ஆழத்திலிருந்து ஏதோ ஒரு விதை பூமியைப் பிளந்து கொண்டு பிரகாசத்தின் தரிசனத்திற்காக வழி தேடிக் கொண்டிருந்தது. புத்தி தடைக்கல்லாக நின்றிருந்தது.
இது புலப்பட்டதும் பதில் மறையத் துவங்கியது. வெளியிலிருந்து கிடைத்த ஞானம் புகையாகி வெளியேறத் துவங்கியது. கேள்வி இப்போது மிகவும் ஆழந்து விட்டது. நான் ஒன்றும் செய்யவில்லை. பார்த்துக் கொண்டு இருந்தேன். வெறுமே பார்த்துக் கொண்டே இருந்தேன். ஏதோ ஒரு புதிய விஷயம் உருவாகிக்கொண்டிருந்தது. நான் மௌனமாய் இருந்தேன். செய்வதற்கோ ஒன்றுமில்லை. நான் வெறும் பார்வையாளனாக இருந்தேன். மேல்மட்டத்தின் எதிர்வினை அகன்று கொண்டே சென்றன. ஒன்றுமே இல்லாமல் ஆகிவிட்டன. கேந்திரம் இப்போது முழு ஆற்றலுடன் எதிரொலிக்கத் தொடங்கியது.
'நான் யார்?' – என்கிற ஒரே கூக்குரலில் என்னுடைய பூரா உயிர் உடல் எல்லாம் துடித்தது.
எத்தகையதொரு புயல் அது? அதில் ஒவ்வொரு மூச்சும் நடுக்கம் கண்டுவிட்டது.
'நான் யார்?' என்கிற கேள்வி அம்பைப் போல எல்லாவற்றையும் சீறிக் கொண்டு உள்ளே துளைத்துக் கொண்டிருந்தது.
உணர்ந்து பார்க்கிறேன். எத்தனைத் தீவிரமான தாகம் அது? உயிர் முழுவதுமே அந்த தாகத்தால் நிரம்பி விட்டிருந்தது. எல்லாமே எரிந்து கொண்டிருந்தது. ஒருவித அக்னி, தீச்சுவாலையைப் போல அகத்திலே கேள்வி எழுப்பிக்கொண்டிருந்தது... 'நான் யார்?'
ஆச்சரியம் என்னவென்றால் புத்தி இப்போது மௌனமாக இருந்தது. நிரந்தரமாக பிரவாகித்துக் கொண்டிருக்கும் எண்ணங்கள் அங்கே இல்லை. மேல்மட்டம் ஏன் நிதானமாக நிசப்தமாக உள்ளது. என்ன ஆனது அதற்கு? எவ்வித கற்பனையும் இல்லாமல் இருக்கின்றதே!
நான் இருந்தேன், என் கேள்வி இருந்தது. இல்லை, இல்லை, நானே கேள்வியாக இருந்தேன்.
பிறகு அது வெடித்து விட்டது. ஒரே கணத்தில் எல்லாமே தெளிவாகி விட்டது. கேள்வி எழுந்து விட்டது. ஏதோ ஓர் அறிமுகமில்லாத விதிமுறையிலிருந்து சமாதானம் வந்துவிட்டது.
சத்தியம் செயல்பாட்டினால் கிடைப்பது இல்லை. அது உள்ளத்தில் உதிக்கிறது.
அதனைக் கொண்டு வரவேண்டிய அவசியம் இல்லை. அது தானாக வருகிறது.
சமாதானம் என்பது வார்த்தைகள் அல்ல, சூன்யமே சமாதானம். விடையின்றி இருப்பதுவே உண்மையான விடையாகும்.
நேற்று ஒருவர் கேட்டிருந்தார் : தினமும் எங்காவது ஒருவர் கேட்டுக்கொண்டே தானிருக்கிறார்- அதற்கு விடை என்ன?
நான் கூறுகிறேன்: 'அதனை நான் வெளியிட்டு விட்டால் அது அர்த்தமற்றுப் போய் விடும்.' அதற்கு அர்த்தம் அதனை நீங்களாகவே அடைவதிலுள்ளது.
-ஓஷோ—
No comments:
Post a Comment